PROSPEROUS INDIA 24

Economics of the Golden Age of India

The Gutpa Empire existed between the fourth and sixth centuries of the Common Era. It covered a large part of the country comprising primarily of the north and the north-western regions. The period of more than two hundred years under the Gupta dynasty is known as the Golden Age of India. Chandra Gupta I, Samudragupta and Chandra Gupta II are among the prominent rulers during those times.

Records show that the period was marked by prosperity, peace and high levels of achievements in different areas. There were outstanding contributions in various fields such as arts, literature, mathematics, medicine, astronomy, science, technology, philosophy and religion. Renowned scholars such as Kalidasa, Aryabhata, Varahamihira, Vishnu Sharma and Vatsayayana were products of the period.

Aryabhata, the great mathematician and astronomer, stated that it was the earth that rotated on its axis, while the rest of the world held the view that the sky was rotating. He explained the solar and lunar eclipses scientifically and put forth many new concepts.   His major work called Aryabhatiya covered algebra, trigonometry, quadratic equations and table of sines.  It is significant to note that the decimal numeral systems, zero and chess were the products of this period.

Kalidasa is recognized as the greatest playwright and poet in Sanskrit. Vishnu Sharma is the author of Panchatantra which is one of the most translated books in the world. It is believed that the two greatest epics of India namely Ramayana and Mahabharata were written during this period. Besides, there were many important works in technical subjects on a wide range of areas including astro-physics, medicine and veterinary science. One of the best known universities in the ancient world was established in Nalanda during this time.

There was renaissance of arts during this period. The court of Chandra Gupta II was graced by nine eminent persons (navaratnas) who were experts in literature and arts. The fields of architecture, sculpture and paintings witnessed excellent performance. The world heritage sites of Ajanta and Ellora have rock-cut caves containing some of India’s finest murals and sculptures.  It was during the Gupta period that most of the beautiful cave temples at Ajanta were built.

Details show that agriculture, handicrafts, industry and trade were flourishing. Irrigation works were undertaken and loans provided to the farmers for buying different items required for agriculture such seeds, lands, bullocks and agricultural implements. The state did not charge any revenue from people who undertook cultivation in barren and waste lands. There were guidelines for development of agriculture along scientific lines.

Different types of industries were functioning. The textile industry with dyeing, bleaching and embroidery was one of the major industries.  Other industries include the specialized ones such as ship building, mining, pearl-fishery   and metallurgy.  The iron pillar at Delhi, standing tall and proud without getting rusted and retaining its inscriptions in spite of its exposure to the various changes in weather for over several centuries, stands testimony to the metallurgical expertise of the Guptas. Das quotes Ferguesson to point out the advanced knowledge possessed by Indians many centuries ahead of the Europeans. “ Taking 400 as a mean date and it certainly is not far from truth – it opens our eyes to an unsuspected state of affairs to find the Hindus at that age capable of forging a bar of iron longer than any that have been forged in Europe up to a very late date and not frequently even now.”

Trade was taking place with many countries such as China, Ceylon, Java, Sumatra, Ethiopia, Arabia, Persia and Rome. Several items including precious stones, pearls, spices, clothes, cosmetics, perfumes and indigo were exported. The growth of business activities led to the development of city lives in major centres of trade.  

Guilds played a very important role in the economy.  The state developed industrial and commercial settlements in different parts of the empire by offering patronage and concessions to the guilds. Guilds carried on banking business. They also managed the finances of temples at times and even offered financial help to the government. Guilds were given the required freedom to conduct and regulate their activities.

Encouragement was given to those engaged in the promotion of new ventures. The states charged reasonable rates by way of duties. Systems were established to protect the interests of different sections of people and the common man. The welfare of the labourers was taken care through advanced methods. Das notes: “A very new and interesting feature of the rules regarding the labourers of this period is the existence of rules regarding bonus leave and pension and something approximating to the provident fund.  Thus it has been laid down by Sukracharya that even a slight portion should not be deducted from the full remuneration of a servant who has been ill for a fortnight. And if the diseased be highly qualified he should have half the wages. The King should give the servant 15 days a year respite from work. The king should give half the wages to the man who has passed 40 years in his service for life …. He should give the servant 1/8^th of the salary by way of reward every year….. He should keep with him as deposit 1/6^th or 1/4^th of the servant’s wages, should pay half of that amount or whole in two or three years.”

All these were possible as the rulers were committed to bring about all- round development in the state. They established the necessary infrastructure and provided the required facilities. They facilitated the society to concentrate in different economic activities without unnecessary interventions. As a result the economy progressed. Living costs were cheap. Gold coins were used in circulation.

Besides, the administration enabled a peaceful atmosphere in the society. Prosperity and peace paved the way for creative pursuits. The state encouraged the process through support and appreciation. Hence there was progress at all levels. The influence of the Guptas extended beyond the borders to the foreign lands. The noted Chinese pilgrim Fa-Hien visited India and Ceylon during 399 -414 CE. Narrating his experiences in central India, he noted:  “The people are numerous and happy; …..  The king governs without decapitation or (other) corporal punishments. … Throughout the whole country the people do not kill any living creature, nor drink intoxicating liquor, ....”

The positive environment in the society enabled citizens to nurture and practice higher qualities. Writing about Pataliputra, Fa- Hien observed: “The inhabitants are rich and prosperous, and vie with one another in the practice of benevolence and righteousness.”  Surely the Golden Age is a proud period, when the economic prosperity was directed towards achieving higher pursuits resulting in the citizens leading a meaningful life. Contemporary India has a lot to learn from it.   

References:

1.      Santosh Kumar Das, The Economic History of Ancient India, Vohra Publishers and Distributors, Allahabad, 1980

2.      A Record of Buddhist Kingdoms: Being an account by the Chinese monk Fa-Hien, translated by James Legge, The Clarendon Press, Oxford, 1886

( Yuva Bharati, Vol.40, No.1, Vivekananda Kendra, August, 2012)

திண்டாடும் அமெரிக்கா

அமெரிக்கா என்றாலே நமது மனக்கண் முன் பிரமாண்டமான, வண்ணமயமான ஒரு சித்திரம்தான் உருவாகும். உலகின் செழிப்பான, வளர்ச்சியடைந்த நாடு. அசைக்கமுடியாத பொருளாதார பலம் கொண்ட நாடு. உலகிலுள்ள மிகப் பெரிய நிறுவனங்களின் தாயகம். இன்னும் பல.

ஆனால் அனைத்தையும் பொய்யாக்குகின்றன அங்கிருந்து கிடைக்கும் செய்திகள். அமெரிக்காவின் பொருளாதாரச் சிந்தனைகளும் கருத்துகளும் வேகமாகத் தோல்வியைச் சந்தித்துக் கொண்டிருப்பதைத்தான் இச்செய்திகள் நமக்குத் தெளிவாக உணர்த்துகின்றன. அதன் முக்கியமான வெளிப்பாடுதான் 2007-08 வருடங்களில் அங்கு தோன்றிய நிதி நெருக்கடியாகும். அதுவே பின்னர் பொருளாதார நெருக்கடியாக விரிந்து பிற நாடுகளையும் மிகுந்த சிரமங்களுக்கு உள்ளாக்கியது. அதன் விளைவாக மிகப்பெரிய கம்பெனிகள்கூட சிக்கல்களில் மூழ்கின. உலக அளவில் நிதித் துறையில் ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்த லெஹ்மன் பிரதர்ஸ் திவாலானது. தொடர்ந்து வெவ்வேறு துறைகளைச் சேர்ந்த பல நிறுவனங்கள் பாதிக்கப்பட்டன.

அமெரிக்கர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு பலத்த அடி விழுந்தது. 1930களுக்கு பிறகு அந்நாட்டு மக்களுக்கு ஏற்பட்ட பெரிய அடி இது என்று சொல்லப்படுகிறது. வசதியாக இருந்து வந்த பல லட்சக்கணக்கானவர்கள் மிகக் குறுகிய காலத்தில் ஏழைகளாக மாறிப்போனார்கள். ஆயிரக்கணக்கான குடும்பங்கள் வீடுகளையும் வேலைகளையும் இழந்தனர்.

தங்கள் செயல்பாடுகளில் அரசாங்கம் எந்த வகையிலும் தலையிடக்கூடாது என்று அதுவரை சொல்லி வந்த பல பெரிய நிறுவனங்கள் உதவி வேண்டி அரசாங்கத்திடம் மண்டியிட்டன. அரசாங்கத்தின் 700 பில்லியன் டாலர் நிதி உதவி மூலமே பொருளாதாரம் செயல்பட ஆரம்பித்தது. இன்று வரை அமெரிக்க அரசு தனியார் நிறுவனங்களுக்குப் பல உதவிகளைச் செய்து கொண்டே இருக்கிறது.

ஆனால் பெரும்பான்மை மக்களின் வாழ்நிலையில் முன்னேற்றமில்லை. 2009 முதல் 2011 வரை தலைக்கு மேல் கூரையில்லாமல் வீதிகள் மற்றும் கார்களில் தங்குவோரின் என்ணிக்கை இரண்டு விழுக்காடு அதிகரித்துள்ளது. 2010ம் வருடம் 15.1% இருந்த வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழ் வாழும் மக்களின் எண்ணிக்கை, 2011ல் 15.7% அதிகரித்துள்ளதாக அசோசியேட்டட் பிரஸ் சர்வே கூறுகிறது. எனவே கடந்த ஐம்பது வருடங்களில் இல்லாத அளவு அண்மைக்காலமாக வறுமை அதிகரித்துள்ளது. அதனால் கடந்த வருடம் 4.7 கோடி பேர், அதாவது மக்கள் தொகையில் ஆறில் ஒருவர், வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்ந்து வந்துள்ளனர். அதிலும் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளவர்கள் ஆப்பிரிக்கா போன்ற நாடுகளைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர்கள், குழந்தைகள் மற்றும் தனித்து விடப்பட்ட பெண்கள் என்பது மிகவும் வேதனையான விஷயமாகும்.

2010ம் வருட கணக்குப்படி அமெரிக்காவில் வறுமையில் வாடும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை 22%. உலகிலுள்ள 35 முன்னேறிய நாடுகளில் எடுக்கப்பட்ட கணக்கின்படி பார்த்தால், இதில் இரண்டாவது இடம் அமெரிக்காவுக்கே என்கிறது யுனிசெஃப். சுகாதார காப்பீடு அங்கு அவர்களின் வாழ்க்கைக்கு அவசியமாகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால் மக்கள் தொகையில் ஆறு பேரில் ஒருவருக்கு அந்த காப்பீடு கிடைக்கவில்லை. அதி நவீன மருத்துவ வசதிகளைக் கொண்ட அந்த நாட்டில் மருத்துவச் செலவுகள் அதிகரித்தும், காப்பீடு எடுப்போர் எண்ணிக்கை குறைந்தும் வருகின்றன.

வேலை வாய்ப்புகளில் பெரிய முன்னேற்றமில்லை. அங்குள்ள இந்தியானா பலகலைக்கழகம் வெளியிட்டுள்ள ஆய்வு எதிர்காலத்தில் மக்களின் நிலைமை இன்னமும் மோசமாகவே இருக்கும் எனச் சொல்கிறது. பொருளாதார முன்னேற்றம் போதுமானதாக இல்லாததால் பலவிதமான அரசு உதவிகள் நிறுத்தப்பட்டு வருகின்றன. அதனால் பல்கலைக்கழகங்கள் கட்டணத்தை அதிகப்படுத்தி வருகின்றன. மாணவர்கள் கல்வி பெறுவதில் பெருத்த சிரமங்கள் ஏற்பட்டு வருகின்றன. கல்விக் கடன்கள் அதிகரித்து வருகின்றன.

மேற்கண்ட சூழ்நிலை உலகப் பொருளாதார நெருக்கடியால் மட்டும் திடீரென்று உருவானதல்ல. அதற்கான விதை 1970களின் இறுதியில் போடப்பட்டு, கடந்த 30 ஆண்டுகளாகவே அது பெரிய விருட்சமாக வளர்ந்து வந்துள்ளது. பெடரல் ரிசர்வ் வங்கி வெளியிட்டுள்ள குடும்பங்களின் நிதி நிலைமை பற்றிய 2010ம் வருடத்துக்கான அறிக்கை, 54 வயதுக்குக் கீழான மக்கள் சார்ந்த குடும்பங்களின் நிகர மதிப்பு 1983 ம் ஆண்டு இருந்ததை விட 2010ம் ஆண்டு குறைந்துள்ளதைக் காட்டுகின்றது. அதே சமயம் கிரெடிட் கார்டு கடன்கள் 30 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்ததைவிட எட்டு மடங்கு அதிகரித்துள்ளன.

மேலும், மக்களுக்கிடையே நிலவும் வருமானம் மற்றும் சொத்துகளின் வித்தியாசங்கள் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகின்றன. அதிலும் மக்கள் தொகையில் ஒரு விழுக்காடு மட்டுமே உள்ள மேல் தட்டு மக்கள் தான் எல்லா வகையான பலன்களையும் அதிகமாகப் பெற்று வருகின்றனர். 1993 முதல் 2007 வரையிலான காலத்தில் ஏற்பட்ட வளர்ச்சியின் பாதி பலன்கள் அந்த மக்களுக்கே சென்று விட்டதாக கலிஃபோர்னியா பல்கலைக்கழக ஆய்வு தெரிவிக்கிறது. 1978 முதல் கணக்கிட்டால் பெரிய கம்பெனிகளின் தலைமை நிர்வாகிகள் பெறும் வருமானம் 725% அதிகரித்துள்ளது. சாதாரணத் தொழிலாளிக்கு 6%க்கும் குறைவாகவே உள்ளது. நிதித் துறை நிறுவனங்களின் தலைமை நிர்வாகிகளின் ஊதியம் 2011ம் வருடத்தில்கூட 20% அதிகரித்துள்ளது. அதே சமயம் சாதாரணத் தொழிலாளியின் வருமானம் பண வீக்கத்தைக் கணக்கிட்டுப் பார்க்கும் போது 2% குறைந்துள்ளது.

அந்த வகையில், சராசரி அமெரிக்கனின் பொருளாதார வீழ்ச்சி என்பது கடந்த பல ஆண்டுகளாகவே நடந்து வருவதுதான். கடந்த முப்பது வருட கால கோட்பாடுகள் மக்களுக்குத் தீங்கிழைத்து விட்டதாக நோபல் பரிசு பெற்ற அமெரிக்கப் பேராசிரியர் பால் க்ருக்மன் வெளிப்படையாகத் தெரிவித்தார். இன்னமும் மக்களின் வேதனைகள் அதிகரித்துக்கொண்டே வருவது, அமெரிக்க வழிமுறைகள் எவ்வளவு தவறானவை என்பதை உணர்த்துகின்றன. மேற்குறிப்பிட்ட பெடரல் வங்கி கணக்கெடுப்பு 2007 முதல் 2010 வரையான வருடங்களில் மட்டும் அமெரிக்கக் குடும்பங்களின் நிகர மதிப்பு 39% குறைந்துள்ளதாக தெரிவிக்கிறது. அமெரிக்கா முன்னிறுத்திய உலகமயமாக்கல் கொள்கை அமெரிக்கர்களின் வேலை வாய்ப்புகளையே காவு கொண்டு வருகிறது. அந்நாட்டுக் கம்பெனிகள் குறைவான சம்பளத்தை வெளி நாட்டினருக்குக் கொடுத்து அதிக லாபம் ஈட்டுவதையே நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன.

சர்வதேசப் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான திறவுகோல்கள் தம்மிடமே உள்ளதாக மார்தட்டிக் கொண்டு வந்த அமெரிக்காவால் தனது அடிப்படைப் பிரச்னைகளைக்கூடத் தீர்த்துக்கொள்ளமுடியவில்லை என்பதுதான் நிஜம். இதுவரை பொருளாதாரத் துறையில் நோபல் பரிசு பெற்ற 69 நிபுணர்களில் 49 பேர் அமெரிக்கர்கள். ஆனால் அவர்களால் தங்கள் நாட்டின் சிரமங்களுக்கு உருப்படியான ஒரு தீர்வைக்கூடச் சொல்லமுடியவில்லை.

அமெரிக்கப் பொருளாதாரத்தின் குறைபாடுகள் அவர்களுடைய கோட்பாடுகளிலேயே உள்ளன. சந்தைப் பொருளாதார முறை, அதைத் தாங்கிப் பிடிக்கும் தனி நபர் சிந்தனைகள், அவற்றையொட்டிய வாழ்க்கை முறைகள் ஆகியவை அமெரிக்கர்களைத் தவறான வழியில் இட்டுச் சென்றிருக்கின்றன. இதனால் அதிகம் பாதிக்கப்படுபவர்கள் நடுத்தர மற்றும் கீழ்த்தட்டு மக்களே. வால் ஸ்ட்ரீட் போராட்டத்தில், ‘நாங்கள் 99 விழுக்காடு’ என்று முழக்கமிடுபவர்களும் இவர்களே.

( ஆழம், ஆகஸ்டு 2012)

World of Finance, Global Corporations and Greed

One of the most successful Indians in the US, the iconic Rajat Gupta, was convicted on June 15 for leaking inside information in the much-awaited case in New York. The case pertains to the sharing of privileged information relating to Goldman Sachs with the hedge fund manager Rajaratnam during 2008. Rajat Gupta was one of the board members in the global investment firm Goldman Sachs during that time.

Srilankan born Tamil American Raj Rajaratnam, who founded Galleon Group, the New York based hedge fund management firm, was a friend of Rajat Gupta. Rajaratnam built up a very successful business and his net worth was reported to be worth $1.8 billion.  He was charged with trading in the shares of several companies with the help of inside information in what was called as the largest hedge fund insider trading case in the US history. He was given an eleven year jail sentence and fined with a civil penalty of more than $90 million in 2011.

It was reported that two of the jurors in the Rajat Gupta case were in tears when they returned to the courtroom to deliver their verdict. It was because they believed that Gupta lived a “story book life” and the “American dream.”  Yes,   Gupta’s life history thus far is an inspiring story for anyone.

Rajat Kumar Gupta was born to a journalist father in Bengal, who moved to Delhi when he was very young. He was orphaned at the age of 18 with his siblings, after his parents died one after another. Rajat completed his engineering in IIT, Delhi and went on to get an MBA from Harvard Business School. Thereafter he joined Mckinsey & Company, the well-known consultancy firm in 1973. He worked hard and was ultimately elected as the Managing Director of the company in 1994. He was hailed as the first chief executive of the company born outside the US. He is also recognised as the first Indian to head a multinational corporation, thus breaking the ‘glass ceilings’ in those days.

He stepped down after being elected to the post for three terms, remaining thereby the chief executive for nine years, the maximum period allowed as per the rules of the company. He continued with the company as a managing partner and later was made senior partner emeritus with a good salary and other facilities including office and staff. Meanwhile after his retirement from active practice, he became associated with many reputed companies, organisations and bodies in different capacities such as chairman, director and   advisor.

He became a member of the board of directors of big corporations, including two multinational firms, namely Goldman Sachs and Proctor and Gamble. He was closely associated with some of the top-notch educational institutions such as Harvard Business School, MIT and Kellogg Schools of Management and University of Chicago in capacities such as member of the board of directors or board of trustees.

He was also involved in the activities of many high profile non-profitable organisations. He was on the advisory board of Gates Foundation, Chairman of the International Chamber of Commerce, trustee on the board of Rockefeller Foundation, founder board member of World Economic Forum, Special advisor on management reforms to the UN Secretary General and a member of the American Academy of Arts and Science.

He was engaged in India related activities also. He founded the Indian Business School, Hyderabad with another Indian American Anil Kumar and was its Chairman. He also co-founded the American Indian Foundation, which is one of the largest American organisations supporting development activities in India. He was also a member of the Advisory Council to the Prime Minister.

Thus Rajat Gupta involved himself in many activities connected with different fields such as business, education and charity. Besides he co-founded companies and non-profitable organizations. He remained a role model for many in the US and India. He is perhaps the only person from India who adorned many organisations at the highest levels in the fields of business and academics in the US. It is a remarkable story of success for a boy who was orphaned during his early years.  

It is very sad to know that this man, who was leading a very successful and happy life, was convicted for securities fraud and conspiracy. He has everything that a human being aspires in life. He has a happy family and all the comforts. His personal net worth was estimated to be more than $100 million. So he does not require anything further in life. The why did he break the law and pass on information to Rajaratnam before it was made public? That is the question for which a clear answer is not forthcoming at the moment. It is believed that he might have expected something in return from the very rich and powerful Rajaratnam in future.

Anil Kumar is another high profile Indian executive who was arrested in 2009 in connection with the Rajaratnam case. This gentleman completed his studies in IIT Mumbai, Imperial College UK and Wharton School, US. He was working with Rajat Gupta at McKinsey and by hard work became a senior partner and director in the company. He is recognized as the one who pioneered the concepts of Business Process Outsourcing and Knowledge Process Outsourcing. With his good social standing, he was also associated with some of the elite bodies. Besides, he was also the Chairman of the Confederation of Indian Industries, US.

He was known to Rajaratnam from his days at Wharton School. In his ambition to go further, Rajaratnam cleverly used some of his connections such as Anil Kumar to get inside information regarding companies and used them for his trading. It is learnt that whatever he gave to Anil Kumar in return was very little. Anil Kumar was also a rich person and had everything in life. The why did he pass on the information?  After his arrest, he pleaded guilty to the charges and was cooperating as a witness to the government. He also settled the amount that he had received from Rajaratnam secretly with the Securities Exchange Commission.

All the three characters discussed above have their qualifications from reputed educational institutions at the international level, were in very good positions earning high incomes and possessing assets worth millions of dollars.  Rajaratnam was considered as the richest Srilankan born person in the world.  Rajat Gupta and Anil Kumar enjoyed a very high status in the society, both in the US and in India. Then, what motivated them to do what they did? In the case of Rajaratnam it was greed. In the case of the other two, it was their hidden desire to amass more. In the case of all the three, there lingers an utter lack of respect for ethics.

Reports note that if Rajat Gupta fails to convince the court in the appeal, the prison sentence could be long, up to twenty years. But many people hope that the sentence would be lesser, based on his background and the fact that he did not get any direct benefit out of his activities. Whatever it is, the damage has already been done. An icon who remained a model to many has failed them.

The latest episode from the US only proves that in the competitive world of global financial markets, the role of greed has not diminished. It also reveals, once again, the ugly side of the high profile executives of the multinational corporations who, with all their wealth, earnings and reputation, are still not satisfied with what they have. But this time they have succumbed to the temptations of a few extra millions and expected benefits, throwing ethics to the winds. 

(Swadeshi  Patrika, Vol.17, No.7, New Delhi, July 2012)

வெளி நாட்டு முதலீடுகள் அத்தியாவசியமா?

 ” அமெரிக்க தொழில் துறையைச் சேர்ந்த பலர் இந்தியாவில் முதலீடு செய்வது கடினமாக உள்ளதாகக் கூறுகின்றனர். சில்லறை வணிகம் உள்ளிட்ட பல துறைகளில் இந்தியா வெளி நாட்டு மூலதனத்தைக் கட்டுப்படுத்தியோ அல்லது தடுத்தோ வருகிறது ”  என அமெரிக்க குடியரசுத் தலைவர் ஒபாமா கூறியுள்ளார். மேலும் வெளிநாட்டு மூலதனம் இரு நாடுகளிலுமே வேலை வாய்ப்புகளைப் பெருக்குவதற்கு அவசியம் என்றும், அதன் மூலமே இந்தியா தொடர்ந்து வளர முடியும் எனவும்  குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இதே ஒபாமா தான் அதிபர் தேர்தலில் தனக்கு எதிராகப் போட்டியிடும் குடியரசுக் கட்சி வேட்பாளர் மிட் ரோம்னி முன்னர் மாநில ஆளுநராக இருந்த போதும், தனது சொந்த நிறுவனத்தை நடத்தி வந்த போதும் அமெரிக்க வேலை வாய்ப்புகளை இந்தியா, சீனா உள்ளிட்ட நாடுகளுக்கு அனுப்பி விட்டார் என தேர்தல் மேடைகளில் அவரைக் குறை கூறி வருகிறார். மேலும் ஒபாமா தலைமையிலான அரசுதான் இந்தியா உள்ளிட்ட நாடுகளுக்கு மேற்கத்திய நாடுகளிலுள்ள வாய்ப்புகளைத் தடுத்து முட்டுக்கட்டைகளைப் போட்டு வருகிறது.

கடந்த நான்கு வருடங்களுக்கு முன் அங்கு தொடங்கிய உலக பொருளாதார நெருக்கடியிலிருந்து அமெரிக்கா இன்னமும் மீண்டு வர முடியாத நிலைமையில் உள்ளது. எனவே  தங்களது நாட்டுக் கம்பெனிகளின் வியாபாரத்தைப் பெருக்கவும் தமது  மக்களுக்கு வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்கவும் அவர்கள் புதிய சந்தைகளைத் தேடி வருகின்றனர். அந்த முயற்சிகள் தடைபடும் போது உருவாகும் ஏமாற்றத்தின் வெளிப்பாடாக ஒபாமாவின் கருத்துகள் அமைந்துள்ளன.

1990 களின் ஆரம்பத்தில்  உலக மயமாக்கல் கொள்கைகளை இந்தியா ஏற்றுக் கொண்டது முதல் வெளி நாட்டு மூலதனங்களை அனுமதிக்க இங்கு பலவிதமான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டு வந்துள்ளன. அதற்காக சம்பந்தப்பட்ட  சட்ட திட்டங்கள் தளர்த்தப்பட்டு நடைமுறைகள் எளிமையாக்கப்பட்டுள்ளன. தொடர்ச்சியாக பல அரசுகளும் வெளி நாட்டு முதலீடுகளை வரவேற்கும் வகையில் சலுகைகளைக் கொடுத்து வருகின்றன.  எனவே 1992-93 ஆம் வருடத்தில் 1,713 கோடி ரூபாயாக இருந்த மொத்த வெளிநாட்டு மூலதனம் 2010-11 ஆம் வருடத்தில் 2,81,897 கோடியாக உயர்ந்துள்ளதாக மத்திய ரிசர்வ் வங்கி தெரிவிக்கிறது.

வெளிநாட்டு முதலீடுகளை அனுமதித்து இருபது வருடங்கள் ஆகிய பின்னர் இன்னமும் அரசு தரப்பிலும் அதற்கான எதிர்பார்ப்புகள் குறையவில்லை. கடந்த இரண்டு வருடமாக இந்தியப் பொருளாதாரம் பல முனைகளில் சிரமங்களை சந்தித்துக் கொண்டு வருகிறது. எனவே நிலைமையை சரி செய்யவும் வளர்ச்சியை அதிகரிக்கவும் வெளி நாட்டு முதலீடுகளை குறிப்பிட்ட துறைகளில் அனுமதிக்க வேண்டுமென்ற கருத்து அத்தியாவசியமானதாக தற்போது முன் வைக்கப்படுகிறது.

அந்த வகையில் பல திசைகளிலிருந்து வந்த எதிர்ப்பின் காரணமாக கடந்த சில மாதங்களாக கிடப்பில் போடப்பட்டிருந்த சில்லறை வணிகத்தில் அந்நிய முதலீடுகள் பற்றிய விசயத்தை நமது ஆட்சியாளர்களும் கையில் எடுக்கத் துவங்கியுள்ளனர். அந்தத் துறையில் உடனடியாக அந்நிய முதலீடுகளை அனுமதிக்க வேண்டுமென மத்திய அரசின் முக்கிய பொறுப்பில் உள்ள சில அமைச்சர்களும் அலுவாலியா உள்ளிட்ட அதன் பிரதம ஆலோசகர்களும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகின்றனர்.

வெளி நாட்டு முதலீடுகளைப் பற்றிய தற்போதைய கருத்துகள் வெளியிலிருந்து வந்தவையாகவே உள்ளன. பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் மேற்கத்திய நாடுகளின் நலன்களே அவற்றில் மையமாகத் தெரிகின்றன. வெளி நாட்டு முதலீடுகள் மூலமே வளர்ச்சி அதிகமாகுமென்று அவர்கள் சொல்வதை நமது நிபுணர்களும் அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களும் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். கருத்துருவாக்கும் நிலையில் உள்ள அறிவு ஜீவிகள் பலரும் அதே கருத்தை ஆமோதிக்கின்றனர். எனவே அந்தக் கருத்து விசயம் தெரிந்த மக்களின் ஒட்டு மொத்த கருத்தாகத் தோற்றமளிக்கிறது.

பொதுவாக வெளி நாட்டு முதலீடு என்று வரும் போது ஏறத்தாழ எல்லா அரசுகளுமே அதிகமான  விவாதமின்றி அனுமதிக்கவே முயற்சிக்கின்றன. சம்பந்தப்பட்ட துறை சார்ந்த பாதிக்கப்படும் மக்களும் எதிர்க்கட்சிகளும் குரல் எழுப்பும் போது அது அரசியல் எதிர்ப்பாகவும் பொருளாதாரம் பற்றிய மக்களின் அறியாமையாகவுமே கருதப்படுகிறது. நாட்டின் சுய சார்பு தன்மை பற்றியதாகவோ எதிர்காலம் சார்ந்த விசயமாகவோ எடுத்துக் கொள்ளப் படுவதில்லை.  

வெளி நாட்டு மூலதனத்துக்காக முன் வைக்கப்படுகிற முக்கியமான வாதம் பொருளாதார வளர்ச்சியை அதிகரிக்க வேண்டுமென்றால் முதலீடுகளை  அதிகப்படுத்த வேண்டும் என்பதாகும். எனவே அதற்கு நிதி அதிகமாகத் தேவைப்படுகிறது. ஆனால் தேவைப்படும் நிதியை இந்தியா போன்ற வளர்ந்து வரும் நாட்டுக்குள்ளேயே முழுவதுமாக திரட்ட முடியாது. ஆகையால் அதை  வெளிநாடுகளில் இருந்து ஈர்ப்பதன் மூலமாகவே செய்ய முடியும்.

ஆனால் இந்தக் கருத்து நாட்டின் நடைமுறைப் பொருளாதாரத்துக்குப் பொருந்துவதாக இல்லை. இந்தியா சுதந்தரமடைந்த போது மிகவும் ஏழை நாடாக இருந்தது. ஏறத்தாழ 45 விழுக்காடு மக்கள் வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழே இருந்தனர். முன்னேறுவதற்கு அதிக வாய்ப்புகளில்லை. ஆயினும் தங்களின் கடுமையான உழைப்பின் மூலம் பல்வேறு முயற்சிகளில் ஈடுபட்டனர். சிரமங்களுக்கிடையிலும் சேமிப்புகளை மேற்கொண்டனர். முடிந்த அளவு முதலீடுகளைச் செய்தனர். அதனால் 1950-51 ஆம் வருடம் மக்களின் ஒட்டு மொத்த சேமிப்பு 8.6 விழுக்காடாகவும்  உள்நாட்டு மூலதனம் 8.4 விழுக்காடாகவும் இருந்தன. தொடர்ந்து அவை படிப்படியாக அதிகரித்து வந்தன. எனவே உலக மயமாக்கல் கொள்கைகள் நடைமுறைக்கு வருவதற்கு முன்னரே 1990-91 ஆம் வருடத்தில் மூலதனம் 26 விழுக்காடாக அதிகரித்தது. இருபது ஆண்டுகள் கழித்து 2010-11 ஆம் ஆண்டில் சேமிப்புகள் 32.3 விழுக்காடாகவும் முதலீடுகள் 35.1 விழுக்காடாகவும் ஆயின.  

உலக அளவில் அதிகமாக சேமிப்புகளை மேற்கொள்ளும் மக்களை நாம் பெற்றுள்ளோம். நமக்குப் பரவலாகத் தெரியும் முறைகளில் மட்டுமன்றி அந்தந்தப் பகுதிகளுக்கே உரித்தான பல வகைகளில் மக்கள் சேமிக்கின்றனர். அவற்றில் பலவற்றுக்கு அரசாங்கத்திடம் கணக்கு கூட கிடையாது. நாட்டின் மொத்த சேமிப்புகளில் மூன்றில் இரண்டு பங்கும் அதற்கு அதிகமாகவும் குடும்பங்கள் மூலமாகவே ஏற்படுகிறது. கம்பெனிகள்  மற்றும் அரசு சார்ந்த துறைகள் மூலமாக மீதமுள்ள சேமிப்புகள் நடக்கின்றன.

குடும்பங்களால் நடத்தப்படும் கம்பெனிகள் சாராத துறை இந்தியப் பொருளாதாரத்திற்கு 57 விழுக்காடு அளவு வருமானத்தையும்  92 விழுக்காடு வேலை வாய்ப்பினையும்  அளிக்கிறது. அந்தத் துறையானது பொருளாதாரத்துக்கு அடிப்படையாக அமைந்து இந்தியாவின் வளர்ச்சியில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. அதில் ஆரம்பிக்கப்படும் தொழில்களுக்குத் தேவையான முதலீடுகள் தொழில் முனைவோர்களின் சொந்த பணம், குடும்ப சேமிப்பு, உறவுகள் மற்றும் தொடர்புகள் மூலமாகவே வருகின்றன. அந்த நிறுவனங்களில் வங்கிகள்  மற்றும் நிதி நிறுவனங்களின் உதவி கூட ஐந்து விழுக்காட்டுக்கும் குறைவாகவே உள்ளதாக அரசின் புள்ளி விபரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. அவற்றுக்கும் வெளி நாட்டு முதலீடுகளுக்கும் சம்பந்தமே இல்லை.

இந்தியாவில் நாட்டில் இரண்டாயிரத்துக்கு மேற்பட்ட தொழில் மையங்கள் உள்ளன. அவற்றில் பல கோடிக் கணக்கான ரூபாய் அளவுகளில் வியாபாரமும் ஏற்றுமதியும் நடைபெற்று வருகின்றன. சூரத்தின் வைர வியாபாரம் மட்டும் எழுபதாயிரம் கோடிக்கு மேல் நடக்கிறது. திருப்பூரில் பத்தாயிரம் கோடி ரூபாய்களுக்கு மேல் ஏற்றுமதி நடக்கிறது. அதை ஆரம்பித்து நடத்துவபர்கள் எல்லாம் சாதாரண குடும்பங்களில் இருந்து வந்தவர்கள். உலகின் பல நாடுகளில் பொருள்களை விற்கின்றனர். அங்கெல்லாம் எந்த வித வெளி நாட்டு முதலீடும் கிடையாது.  

அவர்கள் எல்லாம் எவ்வாறு முதலீடு செய்கிறார்கள்? எப்படி தொழில்களை பெருக்குகிறார்கள்? இந்திய சமூகம் அசாத்தியமான முதலீடு செய்யும் தன்மையைப் பெற்றுள்ளதை பல கள ஆய்வுகள் வெளிப்படுத்துகின்றன.  தமிழ் நாட்டின் சில்லறை வணிகத் துறையை எடுத்துக் கொண்டால் அதன் வளர்ச்சியில் மகமை என்கின்ற முறையின் பங்கு முக்கியமானது. இந்த மகமை என்பது அந்தத் தொழிலில் பெரும்பான்மையாக உள்ள மக்கள் தங்களின் சேமிப்புகளையும் மூலதனங்களையும் அதிகப்படுத்துவதற்காக தாங்களாகவே உருவாக்கிக் கொண்ட ஒரு அற்புதமான செயல் திட்டமாகும். அதன் மூலம் அந்தத் தொழில் பெருகியது மட்டுமன்றி, வேறு பல தொழில்கள் மற்றும் கல்வி நிறுவனங்கள் உருவாக்கம் ஆகியன நிகழ்ந்துள்ளன.  அதனால் ஒட்டு மொத்த மாநிலத்தின் வளர்ச்சி பெருகியுள்ளது.    

இந்தியக் குடும்பங்களின் சேமிப்பு அவை ஆரம்பித்து நடத்தும்  தொழில்களுக்குத் தேவையான முதலீடுகளை விட அதிகமாக உள்ளது. எனவே மீதமுள்ளது அரசு மற்றும் கம்பெனி சார்ந்த துறைகளுக்கு முதலீடுகளாகச் செல்கிறது. கடந்த சில வருடங்களாக கம்பெனி சார்ந்த துறைகளும் கணிசமான அளவில் சேமிப்புகளை மேற்கொள்கின்றன. எனவே அதிக வளர்ச்சிக்குத் தேவையான சேமிப்புகளை மேற்கொண்டு  போதுமான நிதிகளைத் திரட்டக்கூடிய தன்மையை நாடு பெற்றுள்ளதாக மத்திய அரசின் பதினொன்றாவது திட்டத்துக்கான சேமிப்புக் குழு தனது அறிக்கையில் சொல்லியுள்ளது.

வெளி நாட்டு முதலீடுகள் என்பது 2004-05 ஆம் வருடம் வரைக்கும் மொத்த பொருளாதார உற்பத்தியில் சராசரியாக ஒரு விழுக்காட்டுக்கும் குறைவாகவே இருந்துள்ளது. பின் வந்த காலங்களில் அவை அதிகரித்த போதும் அவற்றின் பங்கு மிகவும் குறைவாகும். மத்திய ரிசர்வ் வங்கி உள் நாட்டு சேமிப்புகள் மூலம்தான் 95 விழுக்காட்டுக்கு மேற்பட்ட முதலீடுகள் மேற்கொள்ளப்படுவதாக குறிப்பிட்டுள்ளது. ஆகையால் நமது பொருளாதாரம் வெளி நாட்டு மூலதனமின்றி அதிகமாக வளர முடியாது என்பது தவறானதாகும்.

மேலும் வெளி நாட்டு மூலதனங்கள் மூலம் ஏற்படும் பயன்கள் குறித்து உறுதியான முடிவுகள் இல்லை. நிதித்துறை சம்பந்தமான முதலீடுகளைப் பொருத்த வரையில் அவை பல நாடுகளின் பொருளாதாரத்தையே நிலை குலைய வைத்தது தெரிந்த ஒன்றாகும். மற்ற வகையான நேரடி முதலீடுகளை எடுத்துக் கொண்டால் கூட அவை எல்லா சமயத்திலும் நன்மை பயப்பதில்லை என ஆய்வுகள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. ஆனால் அவற்றால் ஏற்படும்  எதிர்மறை விளைவுகள் மக்களின் வாழ்வாதாரத்துக்கும் வேலை வாய்ப்புக்கும் பெரிய ஆபத்தாக அமைந்து விடுகின்றன. மேலும் அவை நாட்டின் சமூக பொருளாதார அமைப்புகளுக்கான அடிப்படைகளையே தகர்த்தெறியும் பலம் பெற்றதாகவும் உள்ளன.

1950-51 முதல் 2010-11 வரையிலான கடந்த அறுபது வருட கால முதலீட்டு விபரங்கள் இன்னொரு உண்மையையும் நமக்கு உணர்த்துகின்றன. அது என்னவெனில் 1990-91 தொடங்கி 2010-11 முடிந்த கடைசி இருபது ஆண்டு காலத்தில் ஏற்பட்ட மொத்த முதலீடுகளின்  வளர்ச்சி விகிதம்,  முந்தைய காலங்களுடன் ஒப்பிடும் போது பாதியாகக் குறைந்துள்ளது என்பதாகும். எனவே வெளிநாட்டு முதலீடுகள் அதிகரிக்கும் போது அவை உள் நாட்டு முதலீடுகளைத் தடுத்து விடுகின்றனவா என்கின்ற கேள்வியும் எழுகின்றது. ஏனெனில் அந்நிய முதலீடுகள் வரும் போது உள்ளூர் தொழில் முனைவோர்கள் களத்தில் நிற்க முடிவதில்லை.

மேலும் வெளி நாட்டு கம்பெனிகளை அனுமதிப்பதற்காக நாம் கொடுக்கும் விலையும் மிக அதிகமாக உள்ளது. அவைகளுக்குக் கொடுக்கின்ற சலுகைகள், தடையற்ற மின்சாரம், வரி குறைப்பு போன்றவையெல்லாம் உள்நாட்டில் ஒரு சமனற்ற நிலையை உருவாக்கி விடுகின்றன. அதனால் உள்ளூர் தொழில்கள் பெரும் பாதிப்புக்குள்ளாகின்றன. அது போன்ற சலுகைகளை உள் நாட்டு நிறுவனங்களுக்கே அளித்து அவற்றை ஏன் ஊக்கப்படுத்தக்கூடாது என்ற கேள்வியும் எழுகிறது.

எனவே வெளி நாட்டு முதலீடுகள் என்பது இன்னொரு நாட்டின் பிரச்னைகளைத் தீர்க்க வருவதல்ல. அப்படியானால் அமெரிக்காவுக்குப் பிரச்னைகளே இருக்கக் கூடாது. ஏனெனில் அந்த நாடு தான் உலகில் அதிக அளவு வெளி நாட்டு மூலதனத்தைப் பெருகிறது. இந்தியா உலகிலேயே சுய சார்புத் தன்மை அதிகமாகக் கொண்ட மக்களைப் பெற்ற நாடு. அதனால் தான் மேற்கத்திய சித்தாந்தங்களை மீறி கடந்த அறுபது வருட காலத்தில் தனித் தன்மையுடன் வெகுவாக முன்னேறி வருகின்றது. ஆகையால் நமது மக்களின் சுய சார்புத் தன்மையைப் பாதிக்கக் கூடிய எந்த விதமான கருத்துகளையும் நாம் ஏற்க வேண்டியதில்லை.

( தினமணி, சென்னைப் பதிப்பு, ஜூலை 30, 2012)